Voor Bucky was het lange tijd geleden dat hij zich zo normaal voelde tussen mensen. Zo'n bijna 50 jaar geleden als het niet langer was. Hij was zelfs de tijd vergeten, hij wilde het ook niet meer bij houden want dat zou hem alleen nog maar meer depressief maken. Ook omdat hij de meeste jaren niet meer kon onthouden door HYDRA. Nu hij langer uit de ijzige vrieskast is kan hij zich steeds meer dingen herinneren die hij gedaan heeft. Hij weet niet echt of hij er spijt van moet hebben, het was niet hem. Hij begreep niet wat er gaande was en wat er gebeurde, al die tijd dacht hij het goede te doen. Aan welke kant? Iemand doden was nooit goed.
Vermomd in dagelijkse kleding zodat zijn ijzeren arm niet op zou vallen, een pet op om zijn gezicht te verbergen, mocht er toch toevallig iemand langs komen die hem zou herkennen. Bucky liep een klein restaurantje binnen waar hij sinds een paar weken elke middag iets te eten haalde. Elke dag haalde hij iets nieuws van het menu wat hij niet leek te kennen. De vrouw achter de balie leek het niet meer vreemd te vinden na een week. Ook vandaag ging Bucky iets nieuws halen.
   'Ik wil graag de turkse pizza.' Zei Bucky met een beetje moeilijk gezicht. Hij wist niet zo heel goed wat hij er van moest van verwachten. Er zat groente op wat op sla leek, maar er ging ook vlees op en saus. Toen hij de turkse pizza kreeg, sloot hij zijn ogen en nam een flinke hap van het broodje. Het was eigenlijk helemaal niet zo verkeerd. Eigenlijk smaakte het onwijs lekker. Bucky nam nog een paar happen en at vredig van zijn nieuwe ontdekte eten.

Toen hij zijn ogen opende was er wat vreemds gebeurd in het kleine restaurantje. Alle lichten waren uit gevallen en toen hij naar buiten keek waren ook alle lichten op straat uitgevallen. Direct sprong Bucky in en defense houding. Sommige stemmen om hem heen klonken in paniek en toen hij de straat op ging hoorde hij mensen over een vreselijk monster dat terug gekeerd was. Wat kon er zo vreselijk zijn? Bucky liep tegen de stroming van de mensen in en ging op onderzoek uit wat er gebeurd kon zijn. Onder zijn jas haalde hij een kleine handgun. De persoon die zijn middag verpestte zou het duur komen te staan.

& Loki

‘Hee! Kijkt uit wil je.’ een man die zeer breed gebouwd was had zich naar hem omgedraaid. Kon Loki er wat aan doen dat hij expres tegen hem aan liep? Het was al een wonder dat hij zich er niet mee ging bemoeien, maar als hij het niet was dan was het wel iemand anders. De God liep gewoon verder. Hij had geen zin om door de Midgardians in de problemen te komen, want dat was het enige wat ze konden doen. Zo bleek maar weer wanneer zijn schouder ruw werd vast genomen. ‘Dude, ik zei wat ja!’ ondertussen had de man Loki omgedraaid zodat ze elkaar aankeken. Met half vernauwde ogen keek hij de zwaarlijvige man die voor hem stond aan. De onbekende had zeker tien keer zoveel spiervorming, want wat er eerder uit had gezien als vet, bleek achteraf allemaal spier te zijn. Enkel paste de blik die de persoon op zijn gezicht had niet bij zijn lichaam. Hij zag er zo stoer uit, maar zijn moed leek als een vlam dat word gedoofd te zijn verdwenen. ‘Jij-’ wist de man uit te brengen, en Loki keek hem enkel verward aan. ‘Ik.’ herhaalde hij de woorden, maar nog steeds snapte hij er niks van. ‘Ik ken jou...mijn dochter ze-,’ maar verder leek de man niet te komen. Hij had de schouders van Loki wel los gelaten en zetten meteen enkele stappen naar achter voor hij begon te schreeuwen. Alles ging over Loki, dat hij terug was en al die andere shit. Wel, daar ging zijn plan om verborgen te blijven. Binnen de kortste keren wisten al die zogenaamde Helden hier van en zat hij weer diep in de shit. ‘Jullie miezerige mensen moeten ook altijd alles verpesten.’ en met enkele snelle passen stond hij weer voor de gespierde man met een dolk in zijn handen, die even later door het hart van de man stak. ‘Altijd moeten jullie je bemoeien met de zaken van anderen.’ fluisterde hij nog in de man zijn oor, waarvan de laatste paar seconden waren geteld. Eer dat Loki de dolk weer uit de man trok, en de man vervolgens weg schopte was de Hel al los geslagen. Mensen flipten, sommige omdat ze wisten wie terug was, en anderen omdat er net iemand in het openbaar was vermoord.
Het was wanneer dat alle stroom ineens leek uit te vallen dat ook Loki verbaasd om zich heen keek. Hij zou gerust ook zo iets kunnen aanrichten, maar het was niet zijn doen. Toch niet dat hij wist. Nee, hij had al het licht niet laten uit vallen. Het moest wel iemand anders zijn. Toch?

Bucky had nog maar net een paar happen van zijn eten op toen er sensatie ontstond tussen de mensen. Hij was zijn broodje snel weer vergeten en sprong de straten op om te onderzoeken wat er aan de hand was. Alleen wat paniekerig geschreeuw en iets over dat hij terug was, was het enige wat er uit hun mond kwam. Bucky begreep er maar weinig van en besloot tegen de stroming in te lopen om uit te vinden wat er aan de hand was. Het was maar goed dat hij zijn ouder kleding van HYDRA nog niet weg gegooid had, onder zijn burger kleding droeg hij het pak waar kogels haast niet door heen kwamen. Met grote passen baande hij zich een weg en zag dan ook snel de oorzaak van dit gedoe.

‘Altijd moeten jullie je bemoeien met de zaken van anderen.’ Bucky verschol zich achter een container die om gevallen was en keek toe hoe de man de andere man bedreigde. Bucky deed geen moeite om de man te redden. Waarom zou hij? Hij had geen enkele relatie tot de man en daarom was de man niet het redden waard. Daarbij vond hij het een stuk interessanter waarom iedereen zo bang was voor de man die de bedreiging plaatste.
Bucky had hem nooit eerder gezien, of ooit eerder gehoord van deze man. Nou was dat natuurlijk ook niet zo moeilijk. Eenmaal toen de man neergestoken was kwam Bucky achter de container vandaan met zijn handgun gericht op de man. Hij hoefde alleen maar de trekker over te halen en de kogel zou recht door de kop schieten van de man. Hij zou opslag dood zijn en iedereen zou verlost zijn van dit monster. En toch deed hij het niet.
'Vanwaar deze ophef?' Vroeg Bucky, hij nam enkele stappen dichterbij om in het gezichtsveld te raken van de man. 'Laat die mensen met rust.' Dat was het juiste om te doen en te zeggen. Maar nog steeds kon het Bucky niet veel schelen of er iemand zou sterven door de man zijn toe doen of zijn eigen toe doen.

Doordat Loki meer bezig geweest was met de plotse stroomuitval was de andere hem niet eens opgevallen. Hij letten sowieso niet op alle mensen die er waren. De meerderheid die aan het wegrennen was, andere die foto’s probeerden te trekken maar er dan achter kwamen dat ook hun camera of mobiel het niet meer deed. Misschien was het maar goed dat die dingen niet werkten. Dan kon Loki uiteindelijk nog ste- Abrupt draaide de zwart harige man zich om wanneer iemand tegen hem begon te spreken. Hij had één wenkbrauw opgetrokken bij de woorden, maar nadien verscheen er een brede grijns op zijn gezicht waarbij zijn witte tanden zichtbaar werden. ‘Ophef? Dit is niks in vergelijking met de vorige keer.’ zei hij. Misschien was de persoon die voor hem stond de dader van de plotse stroomuitval, al leek het hem vrij sterk. Het pistool dat de man vast had en op hem gericht hield deed hem weinig tot niks. Bij de volgende rij woorden haalde Loki zijn schouders op. Zijn armen hield hij ondertussen achter zijn rug, en hij haakten daar ook zijn handen in elkaar. Rustig zetten hij enkele stappen naar voor. Een bedenkelijke blik stond op zijn gelaat, alsof dat hij echt aan het overwegen was wat de man zei. Iemand die hem kende zou meteen weten wat zijn antwoord was. Thor bijvoorbeeld had daar niet zo rustig staan afwachten. ‘Daar zal ik nog een nachtje of twee over moeten slapen.’ was uiteindelijk zijn antwoord op de man zijn...bevel? Ja, het moest wel een beval geweest zijn. Jammer dat Loki nooit iemand was die zo maar bevelen volgde.